Gewend als we inmiddels zijn, worden we
netjes 10 minuten voor de wekker wakker. Op ons gemak maken we ons gereed
voor het vertrek van half 7 naar het nationale park Manuel Antonio. We worden met de bus eerst even bij de MusManni
bakkerij van Quepos afgezet voor het
ontbijt. We kopen vier heerlijke bruine broodjes die we besmeren met die
overheerlijke smaakvolle smeerkaas.
We nemen ook nog twee pakjes likigurt pera (yoghurtdrank met
peer smaak) mee. Aansluitend nemen we plaats aan één van
de twee picknicktafels voor de deur van de
bakkerij. In het zonnetje genieten we van ons simpele
ontbijtje.
Rond half 8
arriveren we bij de ingang van het nationale park, maar voordat we
het park daadwerkelijk mogen betreden, moeten we met bootjes over een
riviertje. We worden
met drie verschillende bootjes naar de overkant gebracht. Alle drie de
booteigenaren vinden dat we te weinig betalen en weigeren ons
helemaal naar
de overkant te brengen. Gelukkig krijgt Geert onze kapitein wel zover
om ons op
het droge af te zetten. We worden niet helemaal op de juiste plek
afzet, waardoor we een klein stukje moeten klimmen en
klauteren voordat we bij het ticketkantoortje aankomen. Dat hebben we
er
graag voor over, zolang we maar met droge voeten de overkant bereiken.
Nadat iedereen de
entree van het park ($7 pp) heeft betaald, kunnen we aan onze wandeling
beginnen. Het wordt weer een pittige wandeling met veel klimwerk.
Het pad bestaat uit
stoeptegels die om de 50 centimeter zijn neergelegd. Helaas is het weer
zo'n smal pad, waarbij we met zijn allen achter elkaar aan lopen.
Net nadat we
strandje 5 hebben bereikt, barst er een enorme regenbui los die we
in de
verte al boven de Grote Oceaan
hebben zien hangen. We rennen zo goed en kwaad als het kan verder naar
een
overdekte picknickplaats om te schuilen. Hoe langer we hier staan, hoe
drukker het begint te worden. Op een gegeven ogenblik ontstaat er een
hoop
commotie, want er is een groepje Amerikanen gearriveerd waarvan eentje
een
echt afgrijselijke soepjurk aan heeft. Cees is zo in de ban van deze
jurk dat hij
persé met dit dammetje op de foto wil. Uiteraard wordt dit via
een slinkse
wijze bereikt, doordat hij zogenaamd met Theo en Jaap op de foto gaat.
De slimmerd! Zo gauw als het een
beetje droog wordt, lopen we gezamenlijk via het luiaardpad het park
uit.
Onderweg merken we ineens dat we Ria kwijt zijn, zodat Geert, Theo
en Lia
terug gaan om haar te zoeken. In een van de boomtoppen langs dit paadje
zien we nog een
opgerolde drie-tenige luiaard zitten. Prachtig die viezerik! Half
11 zitten we
toch wel een beetje beduusd en teleurgesteld aan de koffie. Het laatste
nationale park is letterlijk en figuurlijk in het water gevallen en dat
is
toch wel heel erg jammer. Het einde is nogal chaotisch verlopen, zodat
ik ietwat
mopperend in de lokale bus stap die ons terug naar het hotel brengt.
De rest van de
middag zijn we vrij en gebruiken we voor het kopen van de souvenirs. We
hebben gisteren al het een en ander gezien en daar hebben we inmiddels een
nachtje over kunnen slapen. Allereerst bezoeken we de 'super mas', een supermarkt
waar we een flesje deodorant en wat limonade kopen. In een winkeltje vrijwel
naast de supermarkt zie ik in de etalage een erg leuke en sportieve schoudertas
voor 11.500 colonnes, die ik wel graag wil hebben. Zo gezegd, zo gedaan!
Vervolgens lopen we door naar 'Sport's dimensions' waar ik een leuk
donkergroen T-shirt met de welbekende boomkikker koop voor Jeroen. Ik heb voor
mezelf ook nog wat leuke T-shirts gezien, maar mijn postuur is niet helemaal
geschikt (Big Schoulders volgens de verkoper) voor de T-shirtjes van hier. Aan
het einde van de hoofdstraat vinden we bij de 'Motmot' een prachtige houten
beeltenis van deze prachtige vogel voor ma. Aan de overkant van de straat zien
we in een andere winkel een prachtige zeeschildpad van hout, die ik wel zie
zitten als souvenir. In dit zelfde winkeltje vinden we ook nog een leuke houten
puzzel voor Timo. Inmiddels hebben we
behoorlijk trek gekregen van al die aankopen, zodat we bij 'Kamuk' gaan lunchen. We bestellen wederom van die lekkere
kipsandwiches met patat. Als we bijna alles op hebben, schrikken we ons een ongeluk.
Ineens horen we een aantal harde knallen en een hoop geschreeuw. Het is net
of er boven ons een schietpartij is of zo. Mensen op de straat kijken ook
geschrokken op. Al gauw blijkt dat er in de keuken van het hotel een ontploffing
of steekvlam is geweest. Bij dit ongeluk is een van de koks zwaargewond
geraakt. Hij ziet er echt vreselijk uit. Zijn gehele gezicht is rozig en zwart
geblakerd van het vuur. Nadat de ambulance hem heeft meegenomen, rekenen we een
beetje beduusd af en lopen we terug naar het hotel. Onderweg bedenken we ons
ineens dat we nog wat mailtjes willen sturen naar het thuisfront, zodat we
rechtsomkeert maken.
Rond half 3 zijn we
terug op de kamer. We gebruiken de rest van de middag om op ons gemak alles netjes
in te pakken voor de terugreis. Uiteraard wordt er ook nog even heerlijk
gedoucht. Rond half 7 lopen we alvast richting de receptie in de hoop Theo te
vinden voor de enveloppen voor Geert en Freddy. Zeven uur vertrekken we met de
bus gezamenlijk naar het 'Marluna' restaurant voor ons galgenmaal. Tim is de
uitverkorene om de enveloppen aan Geert en Freddy te mogen overhandigen. Hij heeft
zich netjes voorbereid met een uitgebreide toespraak. Het diner is
verrukkelijk. Vanaf de tafel kunnen we alles goed in de gaten houden. Een
enorme dikke kok is hard aan het werk om al onze gerechten klaar te maken. Het
kippetje wat we hebben uitgekozen is heerlijk mals en sappig. Als toetje heeft
Geert voor een heerlijke Costa Ricaanse koffielikeur gezorgd, die we al
toastend opdrinken. Pas om 10 uur rijden we terug naar het hotel. Voor het eerst
tijdens deze reis liggen we zo laat op bed!