Je sluit je ogen en als je ze open doet is er alweer een nieuwe morgen, zucht wat gaat het toch snel deze vakantie. Deze laatste dag staan we om half 8 op. Aansluitend uiteraard naar dat heerlijke uitgebreide ontbijtbuffet, waar het deze morgen heerlijk stil is. We genieten weer volop. Na het ontbijt gaan we snel terug naar de kamer om de koffers te pakken en deze weg te brengen. Ze worden de rest van de dag opgeslagen in een speciale opslag kamer. Om 9 uur vertrekken we samen met Tiny, Desiree, Anouk en Joost naar het in 1994 geopende vogelpark. We worden door onze eigen chauffeur weggebracht.

Het park ligt een klein kwartiertje rijden vanaf het hotel en recht tegenover de ingang van het Nationale Park Iguaçu. We hebben nog precies genoeg geld om de entree en een plattegrond te kunnen betalen. Als we de plattegrond bekijken, zien we dat het park in de afgelopen 9 jaar behoorlijk is uitgebreid. We volgen het pad en komen zo langs alle kooien uit de verschillende gebieden. Het leukst is toch wel de kolibrie kooi. Gewoon super om tussen deze kleine fladderaars rond te lopen. Uiteraard wordt er ook geprobeerd om deze vliegensvlugge beestjes vast te leggen maar dat valt niet mee. Ze zijn zo ontzettend snel, dat ze allang weer zijn gevlogen als je eindelijk op je ontspanknop drukt. Veel kooien zijn vrij toegankelijk, zodat je tussen de vogels door kunt wandelen. Bij de toekans is het echt oppassen geblazen, want voordat je het weet zitten ze in je tas. We gaan zo op in het park, dat we de laatste delen wat sneller moeten doorlopen, want de tijd zit er bijna op. Om half 12 hebben we afgesproken met de chauffeur die ons buiten netjes opwacht. Voordat we instappen neemt hij ons mee naar een boom aan de overkant van de straat. Daar aangekomen moeten we op zoek naar een vogel. In eerste instantie denken we aan een ingegraveerde tekening in de bast, maar als hij ons wijst op een echte vogel zijn we werkelijk stomverbaasd. Dat beest is gewoon het verlengde van een tak, wonderbaarlijk?! Deze ‘Urutau’ beter bekend onder de naam Grijze Reuzennachtzwaluw heeft het beste camouflage pak wat ik ooit heb gezien.

Rond 12 uur zijn we weer terug in ons hotel. De meeste van onze groep zitten bij het zwembad en anderen zijn aan het biljarten. We kopen eerst nog even wat water en croissants in het restaurant van het hotel, voordat we bij de balie onze rekening met de creditcard betalen want we zijn echt helemaal platzak. Een aantal van de groepsleden hebben inmiddels de dvd binnen van de spectaculaire boottocht over en onder Iquazù rivier/watervallen. Nieuwsgierig als we zijn, pakken we de laptop erbij en gaan we het filmpje bekijken. We hebben toch alle tijd en dit is een mooi tijdverdrijf. De film is zeer zeker de moeite waard en een leuke herinnering voor later. In het laatste uurtje probeer ik alle e-mails te verzamelen, zodat als we thuis zijn misschien nog wat foto’s kunnen uitwisselen. Om half 3 komt de chauffeur ons halen om ons op het vliegveld van Iquazù af te zetten. We zijn ruim op tijd op het vliegveld, zodat we ons nog een klein uurtje moeten vermaken. Kwart voor 5 kunnen we beginnen met instappen, zodat we precies op tijd de lucht in gaan. Onderweg krijgen we nog een broodje en wat te drinken en dat komt goed uit, want de maag begint al enorm te rommelen.

Na anderhalf uur vliegen komen we weer op de nationale luchthaven van Buenos Aires aan. De koffers volgen snel, maar het busje laat lang op zich wachten. Als het busje er eindelijk is blijkt hij veel te klein voor de hele groep en de koffers, maar gelukkig staat er een tweede taxi klaar waar Desiree en Marthijn in kunnen met de rest van de bagage. Om half 9 komen we in het vertouwde ‘Zentra’ hotel aan, waar Jenny en Frans ons al staan op te wachten. We proberen zo snel mogelijk in te checken, maar het verloopt allemaal wat rommelig en druk. Als we alle spullen op de kamer hebben gegooid en klaar staan om te vertrekken voor ons laatste avondmaal, horen we dat Marijke’s rugtas met camera is gestolen tijdens het inchecken. Wat een naar einde van deze prachtige reis. Een beetje ontdaan gaan we op weg naar het 'Las Cañas’ restaurant, maar onderweg ontstaat er wat onenigheid want er zijn ineens mensen die slechts een pizza willen. Zo duiken we uiteindelijk een eenvoudig tentje binnen, waar men niet zo gewend is aan grotere groepen wat weer tot gevolg heeft dat het eten enorm lang op zich laat wachten en het is al zo laat. Na het eten overhandigd Joost de gevulde envelop aan Jeroen na een keurige speech. Samen met Tiny, Jenny, Frans, Hans, Lenie, Ardie, Marijke, Els en Marthijn lopen we terug naar het hotel. We lopen even heel snel onder de douche door en duiken om half 1 vermoeid in ons bed voor de laatste nacht op Argentijnse bodem.