Een hele vroege wekker vandaag, want we hebben een lange bus dag voor de boeg. We rijden vandaag van Puerto Madryn naar Puerto San Julian een rit van maarliefst 848 kilometer. Om 6 uur zitten we al netjes het ontbijt. De ontbijtdame is wederom niet echt vlug, zodat we toch ietwat onrustig op onze stoelen zitten. Maar goed we genieten zo veel mogelijk van ons ontbijt, wat deze ochtend ook uit een glas heerlijke verse vruchtjes bestaat. Nadat alle koffers zijn ingeladen, vertrekken we om kwart voor 7 richting Puerto San Julian. Een plaats in het Argentijnse bestuurlijke gebied Magallanes in de provincie Santa Cruz wat 6.143 inwoners telt. Om half 10 hebben we onze eerste korte stop bij een eenvoudig benzine station. Het is heerlijk om even de beentjes te strekken na zo’n lange rit, maar we moeten gauw verder want we zijn er nog lang niet. Een half uurtje later gaan we al weer verder.

    In Comodoro Rivadavia hebben we onze lunch pauze. Je kunt meteen merken dat we in een grotere stand zijn aanbeland. Het is gelijk een stuk drukker en er gebeurt van alles op de straat. Volgens de statistieken is Comodoro Rivadavia zelfs de grootste stad in Argentijns Patagonië met een inwoneraantal van ongeveer 137.000 en een oppervlakte van 550 km². We worden afgezet in een wat rustiger straatje, waarna we eerst naar de supermarkt gaan om wat eten en drinken te halen. In de supermarkt hebben ze van die handige kluisjes bij de kassa’s waar we onze rugzakken in kwijt kunnen. Heerlijk, want dan hebben we tenminste onze handen vrij. Waarneer we uitgeshopt zijn, gaan we naar de kassa. Als we aan het afrekenen zijn, blijken ze in deze supermarkt geen tasjes te kennen. De dames doen ontzettend veel moeite voor ons om een doos te bemachtigen, maarja dat is natuurlijk helemaal niet handig. We proberen zoveel mogelijk in onze rugzakken te krijgen, zodat we uiteindelijk alleen het brood en het water nog in onze handen hebben. We gaan buiten op zoek naar een bankje in het zonnetje waar we onze net gekochte lunch lekker op ons gemak kunnen verorberen. Om kwart voor 2 is het weer tijd om te vertrekken. Het wordt tijdens deze rit echt  bloedheet in de bus, zodat we enorm blij zijn als we om 4 uur even een korte frisse lucht stop hebben om bij te komen. Bij het benzine station zijn 3 wc’s alleen is het erg jammer dat er maar 1 werkt zodat we nog de hele pauze zowat met zijn allen in de rij staan te wachten. We kopen nog even snel 2 lekker waterijsjes  voor in de bus. Het ijs is best lekker maar wel heel apart. Het is een soort mix tussen waterijs en soft ijs met een beetje karamelchocolade. Na een klein kwartiertje rijden we weer verder, maar het is echt nog een enorm stuk rijden. Het ziet er dan ook naar uit dat het een latertje wordt. Na ruim 2 uur rijden hebben we wederom een korte plaspauze bij een benzine station.

    Pas om 10 over 8 komen we eindelijk bij ons hotel in Puerto San Julian ‘Hotel Sada’ aan. Het is een heel eenvoudig hotel met één lange gang waar alle kamers op uitkomen. De kamer blijkt werkelijk snikheet te zijn, maar dat maakt voor dit moment niet uit. We gooien de koffers neer en openen wat raamluikjes voor frisse lucht en gaan er direct weer weg vandoor. De magen knorren enorm en hebben na de lange zit wel wat lekkers verdiend. We gaan lopend naar het restaurant ‘Naos’, dat ongeveer 15 minuutjes lopen is vanaf het hotel. Aan het einde van de hoofdstraat zien we een replica van Magelhaens boot staan, prachtig verlicht met diverse lampen en spots. Het restaurant bevindt zich er vlak naast. In het restaurant is het nog een drukte van jewelste. Argentijnen zijn gewend om laat te eten, de meeste restaurants gaan ook pas om 8 uur open. We verdelen ons over 4 tafeltjes en proberen zo snel mogelijk te bestellen. Het valt niet mee om wat uit te kiezen. We hebbben natuurlijk behoorlijke trek, maarja aangezien het ookal behoorlijk laat is willen we niet echt iets zwaars hebben. We besluiten uiteindelijk voor kip (supreme de la pollo) te gaan, dat is lekker licht en snel verteerbaar. Het wachten op ons maal duurt ongelofelijk lang, zodat de meeste trek alweer gezakt is. Als we de kip dan eindelijk krijgen, schrikken we ons een ongeluk want hij is zo ongelofelijk groot dat het niet eens op ons bord past. Hij smaakt verder verrukkelijk, maar zo’n gigantisch stuk vlees krijgen we natuurlijk niet helemaal op.

    Het is inmiddels op gehouden met zachtjes regenen, zodat het er naar uit ziet dat we met de taxi terug naar het hotel moeten. Eigenlijk zien we dit helemaal niet zitten, omdat we de hele dag al hebben gezeten. Maarja de regen komt echt met bakken uit de hemel. Als we wat beter rondkijken zien we onze chauffeurs zitten. Ineens oppert iemand uit onze groep of zij ons niet naar huis kunnen brengen. Als beloning betalen wij hun maaltijd. Jeroen gaat het meteen vragen en ja hoor de heren zijn bereid om dat voor ons te doen. Scheelt ons weer een hoop extra wachttijd. Half 12 zijn we terug op de kamer, waar we heel snel onder de douche door rennen zodat we nog net voor 12 uur op bed liggen.