Na een zeer lange, koude en ongemakkelijke nacht zijn we erg blij als het eindelijk licht word. We staan dan ook binnen een paar seconden naast ons bed. We blijken niet de enige te zijn, die rot hebben geslapen, ook Tiny is vreselijk blij dat het weer ochtend is. We besluiten alvast een kijkje te nemen hoever het treinstation is, maar als we bij de ingang van het tentenkamp aankomen, blijkt die op slot te zitten. We keren weer om en maken aansluitend maar een rondje over het terrein. Vanaf een heuvel voor onze tent zien we in de verte een paadje lopen, die naar de iets verderop gelegen rivier lijkt te lopen. Samen met Tiny volg ik het paadje en komen we buiten het ommuurde tentenkamp uit. Langs de oever van de rivier ligt een enorm rotsblok waar we op klimmen. Hier vanaf hebben we een prima uitzicht over de omringende omgeving en de rivier. We lopen via hetzelfde pad weer terug naar de tenten. Onderweg zie ik een heleboel vogeltjes, waaronder kolibrietjes, vliegen zodat ik bij terugkomst bij de tent mijn 300mm lens pak om ze vast te leggen.

Om 7 uur is het tijd voor het ontbijt. Tiny en ma geven bij de jongens al aan dat we er klaar voor zijn. Het ontbijt ziet er beter uit dan het diner van gisteren avond. We krijgen een mand vol broodjes en thee en koffie. We vullen de maagjes goed en nemen de overige broodjes mee. Als we een van de knullen weer zien, vragen we of ze ons willen wegbrengen. Binnen 5 minuten zijn we gereed, zelfs nog voor de Baobab groep gaat ontbijten. Een van de jongens loopt met ons mee, die belaadden we meteen met dubbele tassen. Over het spoor lopen we binnen 15 á 20 minuten naar het station van Ollantaytambo. Onderweg moeten we nog even schuilen, omdat er een trein aankomt. Op het station moeten we nog een aardig tijdje wachten, want om kwart over 9 komt onze trein pas. We zien diverse andere voorbij komen en elke keer checken we toch even voor de zekerheid of we mensen uit onze groep zien zitten. Uiteindelijk is het om 10 over 9 raak. We zien Jeanette uit het raam hangen en Ria en Joke komen net uit de trein om een sigaretje te roken. We stappen in en gaan op zoek naar onze stoel. Tis even wat rommelig maar al gauw kunnen we eindelijk zitten. We zitten samen met Tiny en Mirjam in een vierzitter, waarbij we gelijk ons beklag bij Mirjam kunnen doen. Ze is enigszins verontwaardigd want ze heeft nog nooit klachten gehoord over dit verblijf. Nadat we ons beklag hebben gedaan, genieten we van de spectaculaire route, die kronkelt langs de steeds wilder wordende Rio Vilcantona en langs kilometerpaal 88 (waar de trekkers uitstappen) naar Aguas Calientes. De tocht duurt ongeveer anderhalf uur. Eenmaal in Aguas Calientes is het een drukte van jewelste en proberen we een weg naar buiten te vinden. We krijgen hulp van een alleraardigste Engelsman, die onze tas uit het rek haalt. Halverwege moeten we even verzamelen op het perron, omdat we in de menigte wat groepsleden zijn verloren. Eenmaal kompleet lopen we gezamenlijk naar ons hotel ‘Intipunku’ wat pal naast het spoor blijkt te liggen. De rest van de dag hebben we lekker vrij. De kamer blijkt heerlijk luxe te zijn, zodat we eerst even van een heerlijke douche genieten. Die hebben we gisteren avond natuurlijk moeten missen.

De rest van de middag doen we lekker rustig aan en dat kan ook makkelijk want het is echt pieten weer. De regen komt af en toe met bakken uit de hemel. Als eerste gaan we opzoek naar een pinautomaat. Volgens Betty is er maar 1 in de hele stad en doet hij het meestal niet. We gaan toch op zoek en vinden hem beide tegelijk en al werkend, gelukkig. De rest van de middag lopen we nog wat rond door de vele winkelstraatjes en langs de overvolle stalletjes. Om half 4 zijn we uitgeshopt en terugkeren we terug naar het hotel. De rest van de middag werk in mijn dagboek bij van gisteren en vandaag en zet ik de foto’s op de laptop. Om half 7 is het tijd voor ons afscheidsdiner. We lopen met de gehele groep naar een luxe restaurant aan de andere kant van de rivier. We zitten aan een enorme lange tafel die door enorme kandelaars in 4 stukken worden gehakt. Wij zitten samen met Yvonne en Ruud aan het uiterste puntje van de tafel. De prijzen in dit hotel blijken ook een stuk hoger te liggen, dan de gemiddelde prijzen die we nu inmiddels gewend zijn. We bestellen beide onze favoriete maaltijd, voor ma is dat de gegrilde kip en ik ga voor de alpaca. Het eten komt gelukkig vrij snel en vrijwel allemaal tegelijk. Het smaakt verrukkelijk, maar het is duidelijk een exclusief restaurant want de borden zien er niet echt gevuld uit. Rond 9 uur zijn we toch wel uitgegeten. De meeste zitten nog flink na te tafelen, maar wij willen graag vertrekken. Morgen is het namelijk vroeg dag voor onze excursie naar Machu Picchu. Gelukkig kunnen we de rekening gepast betalen zodat we direct kunnen vertrekken. We lopen vrijwel gelijk met Adriaan en Joke terug naar het hotel. Nog even snel douchen en dan lekker onder de wol in het heerlijke schone bedje.