Zoals gebruikelijk liep de wekker om half 8 af. Alleen deze ochtend hadden we hem niet echt nodig gehad, want we hadden een slechte nacht achter de rug . Voordat we naar het ontbijt gingen, zorgden we ervoor dat de meeste spullen al in de auto lagen. We hadden bij het ontbijt weer gezelschap van Marcel & Andrea, die nu gelukkig wel wild hadden gezien. Het ontbijt bestond uit een heerlijk ei en wafels, ook de crusli was aanwezig. Nadat we gezellig hadden gekletst was het tijd om te vertrekken richting Whistler Village voor onze canopy tour, Yeah! Eenmaal aangekomen bij het kantoortje volgden we weer hetzelfde ritueel als gister v.w.b het invullen van het formulier. De groep bestond uit 8 personen, waarvan de gemiddelde leeftijd op 50 lag. Wij waren duidelijk de jongste, erg grappig!

Voordat we aan ons avontuur begonnen, gingen we eerst nog even wat oefenen. Een eindje verderop lagen onze uitrustingen al op ons te wachten. Terwijl we onze tuigjes aantrokken, werd er tegelijkertijd ook het een en ander verteld. Voordat we de berg op gingen, werden we eerst naar een oefenlijn gebracht. Hier konden we alvast een idee krijgen wat ons te wachten stond. We lieten de ouwetjes als eerste gaan, zodat we af konden kijken. Na de oefening werden we weer met het busje de Black Comb Mountain op gebracht. Voordat we de berg opreden kwamen we midden op een kruispunt een zwarte beer tegen. Dat was echt een geweldig gezicht. Wederom kwamen we langs het olympische gebeuren voor 2008. Via dezelfde ingang als gisteren betraden we het parcours. Dit maal namen we direct de trap naar beneden, waar de eerste kabel al op ons hing te wachten. Het was een korte baan, maar leidde ons wel over de rivier naar de Whistler Mountain. Het was een goede oefening om mee te beginnen. De tweede kabel werd de Hollywood lijn genoemd, omdat hier onderweg een foto werd gemaakt. Het was een gigantische lange lijn. Ik was zo druk aan het genieten van de omgeving dat ik helemaal vergat om naar de camera te zwaaien. De derde lijn was de langste (600m) en echt geweldig. We vlogen steeds van de ene berg naar de ander berg en weer terug. De laatste baan was de Freestyle kabel. Deze was niet zo lang maar had wel een aardige hoogte en hier konden we van alles proberen. Uiteraard kozen we allemaal voor de ondersteboven variant. Helaas was ik iets te enthousiast waardoor ik mijn benen niet goed gebogen hield en zo dus snel terug draaide.

Precies om 12 uur waren we weer beneden bij het ticket office, waar we ons ontdeden van ons tuigje. Nog even naar de foto's gekeken, maar zoals ik al dacht was die van mij niet leuk want ik keek de ander kant op. De foto van Jeroen zag er leuk uit, maar hij vond het te duur. Vervolgens gingen we naar de auto om een begin te maken aan onze rit naar Sechelt. Na een klein uurtje rijden, maakten we onze eerste stop bij de Brandywine Falls. Vanaf de parkeerplaats liep er een korte wandeling naar de Brandywine watervallen die, volgens een bord, op tien minuten lopen lagen. We gingen het pad op en liepen door het bos richting de waterval. Op een gegeven moment moesten we het spoor oversteken en we realiseerden ons dat deze wandeling geen tien minuten zou duren als er een trein zou langskomen. Het pad eindigde bij een houten platform waar vanaf we een schitterend uitzicht hadden op de zeventig meter hoge waterval, met regenboog, en het daaronder gelegen Daisy Lake.

Rond 2 uur kwamen we in Squamish aan, waar we onze tank volgooiden. Bovendien liepen we ook maar direct langs de supermarkt om onze voorraden aan te vullen. De eerst volgende stop na Squamish was bij de Shannon Falls. Deze waterval konden we vanaf de weg al over de bergwand zien storten. Deze waterval bleek met z'n 335 meter de op twee na hoogste waterval van British Columbia te zijn. We parkeerden de auto op een parkeerplaats waar we eigenlijk moesten betalen, maar waar de betaalautomaten het niet deden. Via een stenen trap bereikten we een soort uitkijkpunt, waar we een goed uitzicht hadden op de waterval. De rit naar de ferry was erg rommelig. Nergens stond exact aangegeven waar we naar toe moesten. We kwamen uiteindelijk bij de voetgangers ingang, maar dat leek ons geen goed idee aangezien de auto ook mee moest. Bij de balies besloten we het maar te gaan vragen, want we kwamen er niet uit. Het bleek dat we een stukje verder moesten doorrijden om vervolgens afrit 4 te nemen en dan weer terug te rijden. De ferry konden we alleen vanaf de andere kant van de weg bereiken, lekker handig!

We moesten nog ruim 3 kwartier wachten voordat we uiteindelijk de boot op konden. Kwart over 5 werd er begonnen met inschepen. Zodra we op onze plek stonden, stapten we uit en gingen we naar boven. We maakten een rondje op het schip. We hadden inmiddels best wel trek gekregen, zodat we alvast wat gingen eten in het restaurant. De pizza en de patat gingen erin als koek. Rond 6 uur werd er opgeroepen dat we terug moesten naar onze auto. Precies op tijd meerden we aan bij de Sunshine Coast. We hadden nog een zwaar ritje voor de boeg, voordat we daadwerkelijk in Sechelt en de 'Eagle View' B&B aankwamen. Dit kwam voornamelijk door de laagstaande zon, die precies in ons gezicht scheen. Na een kleine omweg kwamen we om 10 over half 7 bij onze B&B aan. We werden ontvangen door een oud echtpaar. De kamer was wat saai en we bleken ook geen badkamer op de kamer te hebben. Dat was een lichte domper. We maakten nog een kleine wandeling in de omgeving, voordat we aan ons avondritueel begonnen.