Zoals gebruikelijk liep de wekker om half 8
af. Alleen deze ochtend hadden we hem niet echt nodig gehad, want we
hadden een
slechte nacht achter de rug . Voordat we
naar het ontbijt gingen, zorgden we
ervoor dat de meeste spullen al in de auto lagen.

We hadden bij het
ontbijt
weer gezelschap van Marcel & Andrea, die nu gelukkig wel wild
hadden
gezien. Het ontbijt bestond uit een heerlijk ei en wafels, ook de
crusli was
aanwezig. Nadat we gezellig hadden gekletst was het tijd om te
vertrekken
richting Whistler Village voor onze canopy
tour, Yeah! Eenmaal
aangekomen bij het
kantoortje volgden we weer hetzelfde ritueel als gister v.w.b het
invullen van
het formulier. De groep bestond uit 8 personen, waarvan de gemiddelde
leeftijd
op 50 lag. Wij
waren duidelijk de jongste, erg
grappig!
Voordat we aan ons
avontuur begonnen, gingen we eerst nog even wat oefenen. Een eindje
verderop
lagen onze uitrustingen al op ons te wachten. Terwijl we onze tuigjes
aantrokken, werd er tegelijkertijd ook het een en ander verteld.
Voordat we de
berg op gingen, werden we eerst naar een oefenlijn gebracht. Hier
konden we
alvast een idee krijgen wat ons te wachten stond. We lieten de ouwetjes
als
eerste gaan, zodat we af konden kijken. Na de
oefening werden we weer met het busje
de Black Comb Mountain op gebracht.
Voordat
we de berg opreden kwamen we midden op een kruispunt een zwarte beer
tegen. Dat
was echt een geweldig gezicht. Wederom kwamen we langs het olympische
gebeuren
voor 2008. Via dezelfde ingang als gisteren betraden we het parcours.
Dit maal
namen we direct de trap naar beneden, waar de eerste kabel al op ons
hing te
wachten. Het was een korte baan, maar leidde ons wel over de rivier
naar de Whistler Mountain. Het was
een goede
oefening om mee te beginnen. De
tweede kabel werd de Hollywood lijn
genoemd, omdat hier
onderweg een foto werd gemaakt. Het was een gigantische lange lijn. Ik
was zo
druk aan het genieten van de omgeving dat ik helemaal vergat om naar de
camera
te zwaaien. De derde lijn was de langste (600m) en echt geweldig. We
vlogen
steeds van de ene berg naar de ander berg en weer terug. De laatste
baan was de
Freestyle kabel. Deze was niet zo
lang maar had wel een aardige hoogte en hier konden we van alles
proberen.
Uiteraard kozen we allemaal voor de ondersteboven variant. Helaas was
ik iets
te enthousiast waardoor ik mijn benen niet goed gebogen hield en zo dus
snel terug draaide.
Precies om 12 uur waren we
weer beneden bij het ticket office, waar we ons ontdeden van ons
tuigje. Nog
even naar de foto's gekeken, maar zoals ik al dacht was die
van mij niet leuk
want ik keek de ander kant op. De foto van Jeroen zag er leuk uit, maar
hij
vond het te duur. Vervolgens gingen we naar de auto om een begin te
maken aan
onze rit naar Sechelt. Na
een klein uurtje rijden, maakten we onze
eerste stop bij de Brandywine Falls.
Vanaf de parkeerplaats

liep
er een korte wandeling naar de Brandywine
watervallen die, volgens een bord, op tien minuten lopen lagen. We
gingen het
pad op en liepen door het bos
richting de waterval. Op een gegeven moment
moesten we het spoor oversteken en we realiseerden ons dat deze
wandeling geen
tien minuten
zou duren als er een trein zou langskomen. Het pad eindigde bij
een houten platform waar vanaf we een schitterend uitzicht hadden op de
zeventig meter
hoge waterval, met regenboog, en het daaronder gelegen Daisy
Lake.
Rond
2 uur kwamen we in
Squamish aan, waar we onze tank volgooiden. Bovendien liepen we ook maar
direct
langs de supermarkt om onze voorraden aan te vullen. De eerst volgende
stop na
Squamish was bij de Shannon Falls.
Deze
waterval konden we vanaf de weg al over de bergwand zien storten. Deze
waterval
bleek met z'n 335 meter de op twee na hoogste waterval van British
Columbia te
zijn. We parkeerden de auto op een parkeerplaats waar we eigenlijk
moesten
betalen, maar waar de betaalautomaten het niet deden. Via een stenen
trap
bereikten we een soort uitkijkpunt, waar we een goed uitzicht hadden op
de
waterval. De
rit naar de ferry was erg rommelig.
Nergens stond exact aangegeven waar we naar toe moesten. We kwamen
uiteindelijk
bij de voetgangers ingang, maar dat leek ons geen goed idee aangezien
de auto
ook mee moest. Bij de balies besloten we het maar te gaan vragen, want
we
kwamen er niet uit.
Het bleek dat we een stukje verder moesten doorrijden om
vervolgens afrit 4 te nemen en dan weer terug te rijden. De ferry
konden we
alleen vanaf de andere kant van de weg bereiken, lekker handig!
We
moesten nog ruim 3
kwartier wachten voordat we uiteindelijk de boot op konden. Kwart over
5 werd
er begonnen met inschepen. Zodra we op onze plek stonden, stapten we
uit en
gingen we naar boven. We maakten een rondje op het schip. We hadden
inmiddels
best wel trek gekregen, zodat we alvast wat gingen eten in het
restaurant. De
pizza en de patat gingen erin als koek. Rond 6 uur werd er opgeroepen
dat we terug
moesten naar onze auto. Precies op tijd meerden we aan bij de Sunshine Coast. We hadden nog een zwaar
ritje voor de boeg, voordat we daadwerkelijk in Sechelt en de 'Eagle View'
B&B aankwamen. Dit kwam voornamelijk door de laagstaande zon,
die precies
in ons gezicht scheen. Na een kleine omweg kwamen we om 10 over half 7
bij onze
B&B aan. We werden ontvangen door een oud echtpaar. De kamer
was wat saai
en we bleken ook geen badkamer op de kamer te hebben. Dat was een
lichte
domper. We maakten nog een kleine wandeling in de omgeving,
voordat we aan
ons avondritueel begonnen.