Ook deze ochtend liep de wekker weer om half
8 af. Het ontbijt bestond uit een heerlijk geklutst ei met ham en
een verrukkelijke warme appel, kaneel en bessen pudding. Na het ontbijt bracht
Shirley ons naar de 2
dichtstbijzijnde bald
eagle nesten. Vervolgens reden we vlug terug naar huis om het restant
van onze spullen op te halen. Kwart over 9 vertrokken we en reden we naar het
parkje in het centrum. Hier konden we diverse tamme herten vinden. Uiteraard
bezochten we ook nog even het eagles-nest
midden in de woonwijk. De kleine zat net rechtop toen we aankwamen, prachtig
gezicht.
Tien uur verlieten we
Comox en gingen we op weg naar Tofino.
Na ruim 2 uur rijden, maakten we onze eerste stop in het MacMillan Provincial Park. We parkeerden de auto langs de weg op de
parkeerplaats. We maakten eerst een wandeling aan de linkerkant van de weg door
het oerbos Cathedral Grove. Dit was
echt fantastisch! We liepen langs enorme woudreuzen, zo verschrikkelijk groot,
echt onvoorstelbaar. Enkele van de enorme Douglas
Fir bomen bleken maarliefst achthonderd jaar oud te zijn en waren af en toe
werkelijk net zo hoog als een kathedraal. De grootste spar in dit park had een
omtrek van wel negen meter. In
1997 heeft er helaas
een zware storm over het eiland gewoed, waarbij veel oude bomen waren
omgewaaid
of afgebroken als lucifer houtjes. Gelukkig heeft de overheid de
boomstammen laten liggen, ondanks het
enorme geld wat er aan zulke
grote boomstammen verdiend kan worden. Nu vormen ze een voedzame bodem
voor de volgende generatie woudreuzen. Het was erg indrukwekkend
om te zien hoe de wind zulke enorme bomen heeft kunnen vellen. Na ruim anderhalf uur liepen we naar de
overkant van de weg en maakten we aan deze kant ook nog een korte wandeling. Ik
moet wel zeggen dat ik de eerste kant indrukwekkender vond, omdat er aan die
kant veel meer grote en oude bomen stonden. Na ruim 2 uur stapten we in de auto
en reden we verder richting Wickaninnish.
Rond 4 uur arriveerden we
bij het Wickaninnish Interpretive Centre.
Nadat we de boel binnen hadden bekeken, gingen voor de kust op zoek naar
zeedieren. Het tij was eigenlijk niet geschikt, maar we waagden toch maar een
gokje. En niet voor niets, naarmate we langer naar de grond staarden zagen we
steeds meer zeesterren en ander zeedieren te voorschijn komen. We hadden ons zo
op de grond gefocust, dat we niet gaten hadden dat we door een Amerikaanse zeearend
werden gadegeslagen. Hij vond Jeroen zo interessant dat hij wat dichterbij kwam
kijken. Net op het moment dat hij boven Jeroen hing, keek ik op. Ik keek mijn
ogen uit en was zo verbouwereerd dat ik helemaal vergat om Jeroen te wijzen op
deze arend. Het was een machtig gezicht.
Anderhalf uur laten vertrokken we maar niet
voordat we even met onze B&B hadden gebeld, want ook vandaag
gingen we het op tijd redden. Achteraf gezien bleek het nog maar een
klein stukje rijden te zijn,
zodat we toch al om 10 over 6 bij ‘The Tide’s Inn’
B&B aankwamen. De
gastvrouw, Carol genaamd, kwam een beetje saai op ons over, maar verder
was het
weer een prima onderkomen. Op de kamer stonden wat menu’s van
diverse
restaurants, zodat we gemakkelijk een restaurant konden uitzoeken. We
kwamen uiteindelijk bij 'Blue Heron' uit, een gezellig maar
eenvoudig restaurant, waarbij de prijzen
een grote rol speelden bij onze keuze. Ik had een heerlijk zalm
tortelli pasta
uitgekozen en Jeroen een zacht en mals lammetje. Ook dit smaakten
prima,
tijdens het eten zagen we uit het ronde raam een vissende bald-eagle,
echt een spectaculair gezicht.Na het diner begaven we ons
naar het privé strandje van onze B&B. Het stelde werkelijk
niets voor, maar
we konden hier wel heerlijk genieten van een prachtige zonsondergang.
Nadat we
een aantal prachtige plaatjes hadden geschoten en het aardig donker
begon te
worden, liepen we terug naar de auto. Rond 10 uur waren we terug op
onze kamer
voor een heerlijke douche. Een klein uurtje later vielen mijn ogen
dicht.