Half 7 hadden we onze wake-up call, waarbij we gelijk uit bed klommen. Het was prachtig
helder weer, zodat we nog even snel naar het dakterras renden om een paar mooie
foto's te maken van de Agua vulkaan. Eenmaal in de ontbijtzaal was het een
lawaai van jewelste. Alberdine bleek jarig te zijn en er werd uitbundig voor
haar gezongen. Na het eten gingen we vlug naar onze kamer, zodat we snel klaar waren
en nog even het stadje in konden voor nog meer prachtige kleurrijke foto's. Precies om 8 uur vertrokken we met de bus
richting Chichicastenango. Gelukkig
bleek het gemakkelijker om Antigua uit te rijden dan andersom, zodat we dit
keer weinig tijd verloren. De weg naar Chichicastenango was zeer gevarieerd met
veel hoogteverschillen en scherpe bochten. Af en toe reden we echt vlak langs
enorme ravijnen.
Rond half 10 hadden we
onze eerste stop bij een restaurantje langs de weg. Hier kregen we
appelgebak
bij de koffie vanwege de drie jarige (Wilma, Alberdine & Merie)
tijdens
deze vakantie. Vanaf het restaurant hadden we uitzicht op een totaal
vernield
plateau waar ooit ook restaurantjes hadden gestaan, voordat de orkaan
Stan het met de grond gelijk had
gemaakt. Het was wonderbaarlijk om te zien, hoe positief de mensen de
boel weer
aan het opruimen waren. Ruim twee en half uur
later arriveerden we in Chichicastenango. Helaas hadden we de pech dat
het geen
marktdag was. Gezamenlijk liepen we naar de Santo
Tomás-kerk. De witte façade domineerde het normaal
gesproken drukke
marktplein, bovendien stak het prachtig af tegen de strak blauwe lucht.
Na ons
bezoek aan de kerk hadden we nog wat tijd voor ons zelf. Maar er viel
erg
weinig te beleven nu er geen drukke markt was, zodat we al gauw
allemaal in het 'Tomas Hotel' zaten voor de lunch. We waren erg
eensgezind, want we kozen
allemaal voor een heerlijke asperge soep.
Inmiddels was het alweer
half 1 en werd het tijd om verder te trekken richting Panajachel. Via dezelfde gevaarlijke weg reden we terug langs de
vele ravijnen. In Salola
moest
Martin zijn allerbeste stuurkunsten tevoorschijn toveren om door de straten te
manoeuvreren. Sommige bochten waren zo krap, dat er verschillende malen moest
worden heen en weer gestoken om er door heen te komen. Helaas voor Martin lukte
dit niet helemaal zonder kleerscheuren. Bij een van de 3 bochten tikte de
zijspiegel van de bus tegen de gevel en veroorzaakte een kleine lawine van
gruis. De bewoners van het gebouw waren dit gewend en keken dan ook niet op of
om.
Kwart voor 3 stapten we over in kleinere
busjes die ons naar het hotel zouden brengen. De weg verderop was zo slecht,
dat onze eigen bus ons niet verder kon brengen. Het was slechts nog een
kwartiertje rijden, maar het was voor onze bus echt onmogelijk geweest om er
doorheen te komen. Een brug was namelijk kompleet weggeslagen door het vele
regenwater wat Stan veroorzaakt had.
Bij dit punt lag nu een noodbrug waar onze bus absoluut niet overheen had
gekund. Bij deze noodbrug moesten we ook nog eens uitstappen, omdat we anders te
zwaar beladen konden zijn. Ma en ik zaten helemaal achter in het busje en
mochten lekker blijven zitten. Een klein half uurtje
later arriveerden we al bij het 'Hotel Posada de Don Rodrigo', waar we werden ontvangen
met een heerlijk drankje van het huis. Ik had een overheerlijk fris glas
limonada gekozen. Vrij snel daarna kregen we onze kamersleutels (207) en konden
we gaan. Nadat we onze koffers hadden gekregen, gingen we direct naar buiten om
de omgeving te verkennen. Via het zwembad liepen we naar de rand van het Atitlán meer, maar hier viel niet
zoveel te beleven, zodat we langs ons hotel naar de hoofdstraat liepen. Langs
de weg stonden stalletjes waar we op ons gemak konden kijken voor mooie souvenirs.
Tussendoor gingen we nog
even terug naar het hotel om het fototoestel weg te brengen en het email adres
van Riet te halen. Bij een internetcafé tevergeefs geprobeerd om te e-mailen,
maar ook hier lukte het niet. Het rare was wel dat ik Riet wel kon beantwoorden
en Richard en Jeroen niet. In een zijstraatje van de hoofdstraat
vonden we een gezellig marktje waar ma uiteindelijk een prachtig glazen beeld
kocht voor Q370.- Na deze aankoop waren we
platzak, zodat het weer tijd werd voor een bezoek aan een pinautomaat. Dat
kostte nog wel even wat moeite aangezien de meeste automaten het niet deden.
Gelukkig vonden we er eentje die ons van geld kon voorzien. Na deze actie was
het inmiddels al aardig donker geworden en besloten we terug naar ons hotel te
gaan. In het restaurant van het
hotel bestelden we een heerlijke spaghetti bolognese met een enorm glas
limonada. Het smaakte prima en de rekening (Q207,-) lieten we op onze kamer
schrijven. Na het eten gingen we naar onze kamer voor een heerlijke douche en
snel daarna was het al tijd voor ons bedje.