De dag begon vandaag extra vroeg en wel om
half 6. Aansluitend hadden we om 6 uur ons ontbijt, wat weer bestond uit
heerlijk vers fruit en verrukkelijke pancakes.
Na het ontbijt gingen we nog even snel naar de kamer om de handbagage te halen en
om de tanden te poetsen. Zeven uur vertrokken we weer met de 3 mini busjes naar
Salola, waar de bus op ons stond te
wachten. Deze keer had Martin over zijn route nagedacht en had een weg gevonden
waarin zich maar twee van die vreselijke bochten bevonden, die toch net iets
makkelijker te nemen waren als de drie van de heen weg. Na een
half uurtje rijden
kwamen we op het kritieke punt van de Pan
American Highway, waar Ellen al bang voor was en wat ook de reden was van
ons vroege vertrek. Uiteindelijk bleek het te kloppen dat we op dit punt
ongeveer een half uur vertraging zouden oplopen. We stonden echt helemaal stil
waardoor we natuurlijk allemaal erg nieuwsgierig waren naar de oorzaak. Nadat
we weer gestaag konden gaan rijden, kwamen we voorbij de bocht die ons zicht
benam en zagen we het enorme gat in de weg. Het vele regenwater wat van de berg
naar de beneden was gekomen, had de helft van de weg weggeslagen. Via een
provisorische aangelegde weg naast de originele weg konden we verder rijden.
Aangezien dit maar één baan was, moest er dus om de beurt gereden worden wat
dus de oorzaak was van de vertraging. Een stukje verder bleek de
weg er nog erger aan toe te zijn. Er was eigenlijk helemaal geen sprake meer
van een weg. Het water had zich hier naast de weg opgehoopt in een nieuw
meertje, maar de druk van het water was zo groot geworden, dat het de weg
kompleet had weggeslagen. Wonder boven wonder hadden ze hier al een kompleet
nieuwe weg aangelegd, zodat het verkeer zonder hinder kon doorrijden.
Kwart over 9 stonden we weer vast, maar dit
keer was het niet voor een weggeslagen weg, maar voor een graafmachine die puin
aan het ruimen was. Op sommige plaatsen lag er naast de weg zo ongelofelijk
veel aarde/zand en takken, dat dit
met machines moest worden verwijderd.
Gelukkig hoefden we niet heel lang te wachten en konden we gauw weer verder. Op
een gegeven moment waren we zoveel gestegen dat we boven de boomgrens uit
kwamen en dat was een prachtig gezicht. In de weide omtrek was geen boom meer
te zien alleen maar super groengras. Om 10 uur hadden we onze
eerste stop bij een eenvoudig Shell station in Que Tenango waar we uiteraard allemaal nodig moesten plassen. We
hadden 20 minuten de tijd, voordat we weer vertrokken voor het laatste stukje
naar ons lunchadres in Huehuetenango
(spreek uit: wehweh) Daar kwamen we rond kwart voor 12 al aan. Eigenlijk een
beetje vroeg, maar we hadden natuurlijk al erg vroeg ontbeten. We bestelden een
heerlijke club sandwich met kaas, ham en kip. Ik geloof dat het wel 8 op elkaar
gestapelde boterhammen waren, die met een prikker waren vastgemaakt. Het was werkelijk
verrukkelijk en voorlopig hadden we niets meer nodig.
Half 1 vertrokken we richting de grens, dat
op ongeveer anderhalf uur rijden van ons lunchadres lag. Bij de grensovergang 'La
Mesilla' werden we geholpen door een hulpje van de douanebeambten aangezien zij
zelf aan het eten waren. Ze namen absoluut niet de moeite om voor ons even op
te staan, als het aan hen lag moesten we gewoon wachten tot ze klaar waren met
eten. Hoe bedoel je corrupt! Uiteindelijk kwam er toch een chagrijnige vent het
hulpje helpen, alleen bleek later dat deze man zijn stempel niet op de juiste
datum had staan. Bij verschillende mensen stond er dus een stempel van 26
Oktober in hun paspoort. Gelukkig leverden dat verder geen problemen op. Terug
in de bus moesten we eerst nog 4 km door niemandsland rijden voordat we bij de Mexicaanse grens aankwamen. Bij deze
grens werden we vlug geholpen en konden we ook even naar het toilet, die echt
súper klein was. We moesten nog een aardig
eindje rijden voordat we bij ons hotel zouden arriveren. We reden dan ook aan
een stuk door en pas rond half 5 hadden we weer een korte stop bij een benzine
station in Comitan. Vanaf hier was
het nog ruim 2 uur rijden naar San
Cristóbal de las Casas. Eenmaal bij het 'Hotel D’Monica' aangekomen, bleek
ook nog eens dat de bus niet voor het hotel kon parkeren, zodat we het laatste
stukje naar het hotel moesten lopen. Gelukkig hoefden we de koffers dit keer
niet zelf mee te nemen. Het hotel zag er grappig uit van de buitenkant. Ik vond
het net een attractie uit de Efteling,
het Ali Baba hotel ofzo. De koffers lieten nogal
lang op zich wachten, zodat het te laat werd om nog wat te gaan eten. Bovendien
waren we weer terug in de zomertijd zone, zodat de tijd weer een uurtje vooruit
ging. Gelukkig hadden we tussen de middag lekker geluncht, zodat het geen
probleem was om het diner over te slaan. Na een warme douche gingen we om 10
uur lekker slapen.